Geheimzinnig
‘Kijk’, zegt Laurens van der Wal, ‘dit is de bunker waar het om gaat. De FLA 243-A, een bepaald type geschut uit de collectie Flugabwehrkanone van de Duitsers.’ Laurens is door zijn werk aan het Seinhuisje zo geïnteresseerd geraakt in bunkers dat hij er een naslagwerk over heeft gekocht: ‘Regelbauten’ van Rudi Rolf. ‘Als ik nu ergens een bunker tegenkom, dan moet ik die ook bekijken en determineren, als was het een bijzondere vogelsoort. En dat is het Seinhuisje zelf eigenlijk ook, want wie bouwt er nou een huis op een bunker met afweergeschut?’
Op de top van het Kaapsduin bij het dorp West-Terschelling staat het Seinhuisje, tot voor kort een wat in verval geraakt optrekje met een wonderlijke geschiedenis.Terschelling ligt vol bunkers uit de Tweede Wereldoorlog, veel ervan zijn inmiddels onder het zand verdwenen en dat was ook het geval met de bunker van het Seinhuisje. Er was alleen nog een deel van de betonnen afdekplaat te zien. Op de plaats waar later het huis werd gebouwd stond tijdens de oorlogsjaren luchtafweergeschut. In de nabije omgeving bevonden zich verschillende radarstellingen, waaronder een meer dan veertig meter hoge radartoren. Die was hoger dan vuurtoren Brandaris, met een bereik van maar liefst 300 km. Begin jaren vijftig bouwde het Ministerie van Defensie op de plek van het luchtafweergeschut een huisje dat een wat geheimzinnige bestemming had. ‘Het is maar net wie je daarover spreekt’, zegt Laurens. ‘De een zegt dat het tijdens de Koude Oorlog een afluisterpost was, de ander meent dat het dienst deed als een soort commandocentrum voor militaire vliegtuigen. Het is een beetje schimmig allemaal. Feit is wel dat er verschillende radar- of zendmasten omheen stonden. Later werd het Seinhuisje een stationnetje voor radiozendamateurs. En nu heeft Staatsbosbeheer er een fenomenale plek om te logeren van gemaakt.’
Tekst gaat verder onder foto's.
